Rozdział 0

Kilka lat wcześniej...

   Piękny słoneczny dzień, w szkole jak zawsze nic, a siedzieć w niej trzeba, nawet w tak piękną pogodę...

- Nobuharu!!! - pędziłem ile tylko miałem sił w nogach - zostaw też coś dla mnie i dla Rena! - krzyknąłem.
   To piątek, kolejny weekend się zaczynał. Ja i rodzeństwo Endo zawsze razem spędzaliśmy weekendy, a zaczynaliśmy od jedzenia cynamonowo-cytrynowych ciastek ich mamy.
   Moja mama pracuje w szkole muzycznej, często siedzi tam do późna, ma wolne wtedy kiedy ja jestem w szkole, a pracuje kiedy przychodzę... Z tatą jest to samo, ma ciągły młyn w pracy, mną i moją młodszą siostrą notorycznie zajmuje się nasza niania, Elda.
- Jak mnie dościgniesz to może dam ci jedno! - powiedział roześmiany Haru.
   Wpadliśmy jak oparzeni do kuchni, a tam nic. Zawsze kiedy wracaliśmy o tej porze ich mama właśnie wyjmowała drugą blachę ciastek, a teraz ani żywej duszy w ich kuchni.
- Ren! - zawołał Nobu.
   Ren powinien już być w domu, ale dlaczego go nie ma?
   Spojrzeliśmy po sobie, odłożyliśmy plecaki pod kuchenny blat i poszliśmy na zwiad.
   Szliśmy wolno, niby ostrożnie, jakbyśmy się czegoś bali.
- Maaaamo! - cisza - Ren! - i znowu nic - T-tato? Tato, gdzie mama? - Nobuharu spojrzał w oczy swojemu tacie, a on przytulił go do siebie nie zwracając na mnie najmniejszej uwagi, wtedy powiedział słowa po których Nobuharu już nigdy nie był taki sam jak kiedyś.
- Haru, mama nie będzie już z nami mieszkać.

***

kilka lat później

   Nobuharu już potem nie był taki jak wcześniej, nie bawił się z naszymi kolegami, z nikim nie chciał, tylko ze mną. Od tamtej pory byliśmy razem, często nocowaliśmy u siebie i razem się bawiliśmy, ja, on i Ren, aż do czasu.

- Nie uwierzysz, nie uwierzysz! 

- W co?

- Ren ma dziewczynę! Zakochał się! - powiedziałem z tak wielkim entuzjazmem jakbym właśnie wynalazł lek na raka. 

- No i? - powiedział zupełnie obojętnym głosem. 

   Zbiło mnie to zupełnie z pantałyku.

- Nie jesteś ciekawy jaka jest ta jego dziewczyna? - zapytałem.

- Nie. Zastanawia mnie co innego.

   Spojrzałem na niego pytająco. 

- Co to znaczy "zakochał się"? To znaczy że chce się trzymać z rękę z dziewczyną, całować ją i spać z nią w łóżku? Że kiedyś chce mieć z nią dzieci, wspólny dom itd po to żeby ona potem odeszła jak gdyby nigdy nic? 

   Westchnąłem.

- Myślę że to nie tak... Myślę że ludzie nie po to zakładają rodzinę aby mieć w planach odchodzić od nich. 

   Spojrzał na mnie.

- A tak poza tym, gdyby chodzenie za ręce i spanie w jednym łóżku oznaczało chodzenie ze sobą, to można by było powiedzieć że bylibyśmy razem. - zaśmiałem się.

   On odwzajemnił mój uśmiech, po czym dodał:

- Brakowałoby nam tylko jednego.

- Czego?

- Całowania się. - spojrzałem na niego wielkimi oczami. 

   Miałem wtedy głupie piętnaście lat. A tą scenę pamiętam dobrze, niedługo potem poszedłem w ślady Rena i zakochałem się. 

***

- Taru, mam dziewczynę. 

   Upuściłem kubek, który trzymałem w ręku. Cała herbata rozlała się po płytkach, a mój wzrok zrobił się zupełnie nie obecny, nawet nie zauważyłem że się poparzyłem. 

- Od kiedy? Dlaczego mi nic nie powiedziałeś o tym że się zakochałeś?! - powiedziałem z wyrzutem - Myślałem że jesteśmy przyjaciółmi!

   Popatrzył na mnie spod swoich okularów do czytania, zupełnie nie wiedział co ma mi powiedzieć, a tym bardziej co ma z tym zrobić.

- Przepraszam. - powiedziałem - Poniosło mnie.

- Yhm. Ma na imię Sakura. 

   A potem słuchałem o tej całej Sakurze, źle się z tym czułem. Potem nie mogłem całą noc spać. 

   Wiem o nim wszystko, WSZYSTKO! Znam go lepiej od jego własnej matki! No dobra, to może nie jest jakiś wielki wyczyn... Ale wiecie o co chodzi! A ta cała siksa którą zna miesiąc już się do niego dorwała! Co ona może o nim wiedzieć?
   Nigdy mu nie powiedziałem że się w nim zakochałem, bo jak? Widać że podobają mu się dziewczyny, a ja byłbym tylko przykrym problemem, zwłaszcza że jesteśmy przyjaciółmi. Nie mógłbym poświęcić naszej przyjaźni dla moich uczuć.
   A on nawet nie wie co mi robi, co on mi robi z mózgu. Ja już się boje przy nim zasnąć, boje się że ktoś u o tym powie, że przeczyta mój pamiętnik i że zniknie z mojego życia raz na zawsze.
   Tak to trwa i trwa i będzie trwać. Chce by był szczęśliwy.

***

- Nobuharu, Ren, Taru to jest Mandy, moja nowa dziewczyna. 

   Jak zawsze siedziałem u nich w domu kiedy przyszli i...

   Nobu bez słowa obrzucił tą całą Mandy morderczym spojrzeniem i wybiegł z domu, oczywiście pobiegłem za nim. Nie pobiegł daleko, usiadł przy najbliższym drzewie, oparł się o nie i zaczął płakać. 

   Haru bardzo rzadko płacze, dlatego jak go zobaczyłem całego we łzach to wiedziałem że nie jest z nim dobrze, po prostu podszedłem do niego i go przytuliłem. 

   Nie oczekiwałem w zamian niczego, nawet głupiego "dziękuje", wiedziałem że nie mam na co liczyć.  

- Nobu, może ona nie jest taka znowu zła... 

- To nie o to chodzi! To już trzecia w tym miesiącu, Mady, Sindy, Lizzy, skąd on bierze te laski?! Ja już nie wiem co mam o tym myśleć! Gdyby był chociaż z jedną, ale tak na poważnie, a on się nimi bawi! - Albo one nim...

   Nie wiem co mam mu powiedzieć. Zgadzam się z tym że jego ojciec do świętoszków nie należy, ale też nie jest nie wiadomo jaki zły... 

- Myślę że on to robi z samotności, wiesz nikt nie chce być sam. 

- Tak? A rodziny to nie ma?! A ja i Ren to co?! Psy?!

- Wiesz o co chodzi.... Was do łóżka nie zaciągnie...

- No właśnie! Jemu chodzi tylko o seks, nic więcej! Ma to gdzieś co ja i Ren o tym myślimy, ma gdzieś jak to wygląda, jak te dziewczyny sie czują...

- Wiesz, myślę że one wiedzą na co się piszą...

- Ale to nie zmienia faktu jaki mój ojciec jest! 

   Przytuliłem go mocniej do siebie. 

- Ciii... Już dobrze...

***

- Taro, dlaczego nie masz dziewczyny? - zapytał mnie Ren.

   Siedzimy w ich salonie, wolno sączymy gorącą czekoladę i wcinamy kruche ciacha, no dobra ja i Ren je wcinamy, bo Nobu nie lubi łakoci. 

- Hm... Chyba mi żadna jeszcze nie wpadła w oko. - uśmiechnąłem się. 

- No nie gadaj, to już nawet wielkiemu paniczowi Nobuharu jakaś wpadła w oko.

- Kiedy to było... - powiedział Nobu.

- Ale było! - uśmiechnął się Ren.

   Ren to starsza i pogodniejsza wersja Haru. Zawsze kiedy tylko potrzebuje rady kogoś starszego wiem ze mogę na niego liczyć, w końcu po tylu latach jesteśmy dla siebie jak rodzina. 

- Jak masz jakiś problem z dziewczyną, to wal śmiało. - powiedział do mnie - To samo dotyczy się ciebie. - powiedział do brata. 

- Dzięki, ale raczej nie skorzystam. 

   Spojrzeliśmy po sobie, wtedy też jeszcze nie wiedziałem o co chodzi, ale tak naprawdę chyba nigdy nie chciałem wiedzieć o co chodzi...

- Jestem aseksualny. 

   Zamurowało nas. 

- Skąd ten wniosek? - powiedział spokojnie Ren. 

- Związki są bez sensu! - wybuchł nie wiadomo dlaczego - Po co mam być z kimś, skoro ta druga osoba w końcu ode mnie odejdzie?! Mama od naszego taty, Sakura ode mnie, tylko czekać aż Noriko od ciebie odejdzie! 

   Oboje nie wiedzieliśmy co mu powiedzieć. Nie zgadzam się z nim, ale jak mam mu przedstawić swoją rację? Na czym powinienem się opierać? 

- Wiesz Nobu, moi rodzice jakoś są razem i nie wygląda na to żeby mieli się rozstać. 

   Prychnął.

- To wcale nie jest wyczyn, skoro wiecznie nie ma ich w domu i mało się widzą! 

   Otworzyłem usta aby coś powiedzieć, ale nie byłem w stanie więc zamknąłem usta i wstałem.
- To nie było na miejscu, Nobu! - upomniał brata Ren.

- Wiem co sądzisz na temat związków Haru, ale ja się nie zgadzam z twoim zdaniem. - powiedziałem spokojnie, przecież wiem jakie on ma na ten temat zdanie, przecież wiem że jest pod tym względem uparty i zawzięty i że nie dotrze do niego że jest inaczej... 

C.D.N.